Heime

Eg har i lengre tid tenkt å skrive ein post om det å vere framand. Om alle situasjonane og stundene der ein kjenner seg annleis og åleine. Om å misforstå og om å vere misforstått. Og denne posten kjem, rett og slett fordi me har gjort oss så mange erfaringar me tenkjer det er verdt å dele sidan me kom hit til Japan og fordi det stadig er stunder der ein kjenner på dette. Men i dag er det altså om det å vere heime eg ynskjer å skrive om.

Det er ikkje så lenge sidan eg sykla gjennom Kobe og tenkte: «Eg likar verkeleg denne byen.» Klemt som den er mellom fjell og hav. Og med dei frodige åssidene i nord og alle gatene der det veks tre langs, er det ikkje rart at Kobe kallast den grønne byen.

Heime (Bilete frå Flickr – Cedric Meurens)

Det er rart kor raskt noko kan kjennast som heime. Eg hadde aldri trudd at Oslo kom til å verte ein stad eg kom til å sakne før eg flytta dit. No tenkjer eg stadig på Nordmarka, misjonssalen og mykje anna. Tanken på å ei gong flytte tilbake er heller ikkje heilt framand.

Heime (Bilete frå Flickr – Rob Fairhead)

Slik er det også med Sortland. Når me flytta dit var det mest med tanke på å kunne gjere ei teneste i ein kyrkjelyd nokre år og å få erfaring før me flytta kloden rundt. Men også Sortland var ein magisk stad, som raskt vart heime. Den blå byen (som ikkje er såå blå) har fått ein stor plass i hjarta våre. Me saknar fjella, sundet og mest av alt alle dei flotte folka me vart kjende med. Heller ikkje Sortland er ein stad det er heilt framandt å flytte tilbake til.

Heime i Kobe (Bilete frå Flickr – Sookie)

Men eg vil ikkje flytte. Eg vil bu her i Japan og i Kobe. For no er det her eg er heime. Eg såg ein musikkvideo om å vere der ein ynskjer å vere i dag. Eg visste ikkje heilt kva eg skulle forvente. Men det tok ikkje så lang tid før eg vart positivt overraska. Det er jo «heime» jo…

Det er ikkje filma her i Kobe, men uansett ein stad med kjente lukter og smakar. Ein stad eg kan orientere meg (ganske) raskt og ikkje verte overraska når eg får ei heil korg med eple i staden for eit eple når eg handlar på markedet. Det er så rart å tenkje på at det som for litt over eit år sidan ville vore kjempespanande i dag er kjent og kjært. Me er korkje språkekspertar eller kulturekspertar enno, men Kobe har altså vorte heime. Eg synast også det var ganske fint korleis songen skildrar at det er viktigare kven ein er saman med enn kor ein er. Og så er det jo litt artig at musikkvideoen gjer dette på ein stad som er framand for bendmedlemmane, men som vekker kjensla mi av å vere heime og i eit kjend miljø.

Så passer også teksten bra på den galne jenta som vart gift med ein gut med misjonærkall til Japan. Verkeleg ei flott jente å ha ein heim med.

«If you gave me a chance I would take it
It’s a shot in the dark but I’ll make it
Know with all of your heart, you can’t shake me
When I am with you, there’s no place I’d rather be»

Me skal truleg ikkje bu her i byen meir enn til språkskulen er ferdig. Kor me skal flytte etterpå veit me ikkje enno, men eg håpar me også då skal flytte heim, til ein stad me seinare i livet ikkje er framande frå å flytte tilbake til.