Yonagoliv

Når eg som Treunge skal skildre draumeplassen å bu er det nokre ting som er viktigare enn andre. At det er landleg, at ein kan stå og gå på ski om vinteren, at det er strand i nærleiken, og då helst innan gangavstand. At det er fjell ein kan gå på innan synsvidde. Og eg kan halde fram, men det meste handlar om natur. Så er det ganske underleg at dette er rimeleg godt tilfredsstilt i ein by langs Japanhavskysten med 150 000 innbyggjarar. Ja det som framleis er igjen av bygdeguten som synast Skien var store greier undrar seg.

Langs Yonegawa

Men når me høyrer froskekvekkinga frå rismarkene gjennom opne glas på kvelden no på sommaren. Når lukta av bråtebrenning vert sterk på hausten. Når me syklar  mellom rismarkene på veg heim frå kyrkja på kvelden. Ja, då kjennast dette veldig rett ut. I tillegg er strendane ein kilometer unna, sjølv om me oftast køyrer litt lenger, men hei, det kan ein jo gjere i Treungen og. Fjella er nok litt lengre unna enn i bygda ved Nisser, men ein liten køyretur og ein står klar der turstien startar.  Det er altså ein god stad me har kome til.

Med det sagt, det er eit ganske tøft år som ligg bak oss. Kobe var på mange måtar trygt og godt, og det var lett å få hjelp frå dei andre norske om det var noko smått eller stort. I Yonago er me mykje meir åleine. I tillegg er det jo alltid ein del stress å flytte, ein må på mange måtar finne ut av korleis ein skal løyse mange av dei kvardagslege småutfordringane på nytt. Etter to år hadde me jo vendt oss til livet i Kobe. I tillegg skal denne tilvenninga gjerast i ein kultur der ein del enno er framandt, og på eit språk der ein alt for ofte føler ein kjem til kort.

Det har også vore mykje å gjere noko som har ført til ein del stress. Kobe er jo også betre tilpassa utlendingar, til og med brunost er å få tak i. Poenget er sjølvsagd ikkje at me har det så tøft som ikkje får tak i brunost, me et ikkje så mykje av det uansett, men store endringar fører naturleg nok med seg ein del stress.

Ei kyrkje der born (og misjonærar) trivast

Dette vil ikkje seie at me ikkje trivast i jobben. Kyrkjelyden me arbeider i er verkeleg flott! Det er mykje som skjer, det er liv og røre, og mange flotte folk. Guds ord vert forkynt og av og til hender det at born og vaksne kjem til tru. Me, med våre norske særheitar, har også vorte møtt på ein open og raus måte av pastorpar og kyrkjelyd.

Den siste månaden har på mange måtar vore ei god tid. Me har arbeida ein del med det som kjennast utfordrande og har prøvd å møte kvardagsstresset på ein betre måte, og samstundes vere meir medvitne på når me arbeider og når me har fri. Dette har på mange måtar bore frukt. Me kan slappe av og nyte dagane og alt det gode Yonago har å by på. Både strand og fjell er jo gåver frå Gud så det er jo trist om ein ikkje får nytta det, ikkje sant?

Likevel, me sett pris på kvar og ein som ynskjer å be for oss. Det er stort å kunne gå med Kongens gode bod til menneske som er elska av ein dei ikkje kjenner. Likevel er det ein utfordrande veg me  valde  for om lag tre år sidan. På mange måtar kan det å verte misjonær likne litt på det å gifte seg. Ein tek eit val utan å ane så mykje av konsekvensane anna enn at ein ser at dette, det vil me. Så får ein stole på at han som gav oss kjærleiken og som kalte oss til Yonago held si hand over både gode og vonde dagar.

I dag er me her saman, og det er me glade for.

Etter litt over eit år i Kobe skreiv me litt om det å vere heime.

Utsikt frå borgruinane i Yonago Foto: Marius Bergersen (vert kollega her i Japan i August!)